“Ik had geen idee wat ik later precies wilde worden. Ik was aangenomen op de toneelschool, maar dat vond mijn decaan op de middelbare school geen goed idee. Toen dacht ik: ik word ondernemer, maar mijn vader die gespaard had voor mijn studie, hoopte dat ik ging studeren. Mijn moeder vond arts wel een mooi beroep, alleen daarvoor werd ik in Leiden uitgeloot. Dus ben ik maar de Pabo gaan doen, ook omdat daar een leuk meisje naartoe ging. Op het moment dat het uitging met dat meisje ben ik gestopt met mijn opleiding. Pas toen durfde ik mijn hart te volgen: ondernemer worden in de wereld van theater, evenementen en televisie. Niet gehinderd door enige voorkennis combineerde ik twee eerdere dromen en begon samen met mijn beste vriend een televisieproductiebedrijfje. Ik had eigenlijk geen idee wat het eigenlijk betekende als je tv-producent bent, maar ik liet het toch op visitekaartjes drukken en deelde die uit. Ik wist van toeten noch blazen en dat bleek ook wel. We probeerden van alles, maar een tijd gebeurde er niks.”
1990 – De boer op met klanten
“Om geld te verdienen werkte ik ‘s avonds als kok in een restaurant en deed ik overdag reclamewerk. ‘Stap eens binnen bij Steps’ was één van onze slogans. Ik ging ook met klanten van reclamebureaus de boer op bij de toen nieuwe commerciële zender RTL Veronique. Die was net begonnen en zocht iets nieuws. Ik verkocht geen televisieprogramma’s maar – zoals ik dat noemde – ‘multimediale projectontwikkeling in communicatie’: ik keek hoe ik merken aan televisieformats kon koppelen. Grote merken als Coca-Cola werden zo ineens – zonder dat ze het zelf wisten – klanten van mij. Daar wilden die zenders natuurlijk wel naar luisteren. En die grote merken vervolgens ook.”
‘Je hoeft niets te verzinnen, alleen naar de markt te brengen’
1999 – ‘Ik kan het alleen’
“Mijn compagnon Friedwart Barfod en ik gingen als groentjes samenwerken met Ivo Niehe van wie wij in korte tijd veel leerden. Op enig moment stopte onze samenwerking. Ivo vond ons een brug met ongelijke leggers. Ineens moesten we het weer zelf doen. Paniek! De grote doorbraak in mijn hoofd was het besef dat we het ook zelf konden en Ivo niet nodig hadden. Later produceerden we zelfstandig topprogramma’s als Wie is de Mol, Lingo en Villa Felderhof; misschien wel het mooiste programma, veertien jaar lang een kijkcijferkanon en bekroond met een Gouden Televier-Ring. Uiteindelijk werden we het tweede televisieproductiebedrijf van Nederland.”
.jpg)
Dit artikel komt uit Sprout Magazine.
2001 – ‘Ik wil duurzaam ondernemen, maar hoe?’
“In 1999 verkocht ik het bedrijf aan VNU. Na de verkoop van het televisieproductiebedrijf was ik 35, had een prachtige bankrekening en dacht dat het grote genieten nu kon beginnen. Maar ik werd bijna depressief toen ik ineens inzag wat voor een ongelofelijke bende wij van de wereld hadden gemaakt. En ik had er zelf nog aan meegedaan ook! Zo ben ik in de duurzaamheid beland. Maar hoe stop je met verspillen? Ik had er totaal geen ervaring in. Het antwoord bleek eigenlijk simpel: je hoeft namelijk niks te verzinnen, de duurzame oplossingen zijn er allang. Het moet alleen de markt op worden gebracht.”
2005 – Groen èn goedkoper
“Vanuit Tendris brachten we met Oxxio groene stroom op de markt. Het klinkt tegenstrijdig, maar duurzaam hoeft niet duurder te zijn. Hier lag een markt en dat bleek een boodschap te zijn die aankwam. Oxxio werd het snelst groeiende energiebedrijf van Nederland; in een kleine drie jaar hadden we meer dan 800.000 gezinnen als klant. Het was gezond, maar werd te risicovol en te kapitaalintensief voor een mkb-bedrijfje. Daarom verkochten we het. Met pijn in ons hart, maar wel voor veel geld. In 2004 introduceerde Tendris met Repay de groene creditcard, in 2008 de ledlampen van Lemnis en momenteel ben ik bezig met het ontwikkelen van concepten op het gebied van water, energie, algen en de nieuwe mobiliteit.”
