Een hele generatie is opgegroeid met OSM, dat fanatiek gespeeld wordt op scholen en voetbalverenigingen. Niet alleen in Nederland, maar overal in Europa, het Midden-Oosten, Zuid-Amerika en delen van Azië. De bijdrage van Frans Tijhuis (foto links) was cruciaal om op dat punt te komen. Want toen ik mijn OSM-concept van zolderkamer naar bedrijf wilde promoveren, klopte ik bij mijn voormalige buurman Frank aan. Samen bouwden we aan Gamebasics met vallen en opstaan steeds verder uit.
Frank had niet het typische ondernemersprofiel. Hij had nog nooit een onderneming gehad, had een vaste baan, een gezin te onderhouden en was gedeeltelijk afgekeurd. De dokters vonden dat hij een volledige baan niet eens aankon, laat staan de onzekerheid van het ondernemerschap. Zijn hele omgeving vond het waanzin. Dat vond hij juist een uitdaging. Hij zag iets in mij en in OSM en het leek hem gaaf om aan games te werken.
Ervaring
Dat enthousiasme was mooi, maar de eerste jaren kwam er weinig van terecht. We misten ervaring in het ondernemen. Ik was van huis uit ontwikkelaar, Frank accountmanager. We deden wat we leuk vonden, spelletjes maken. Maar er zat geen lijn in. Kaskrakers werden het niet. Een salaris konden we onszelf niet eens uitkeren. Frank maakte het mee dat zijn vrouw in de supermarkt stond en de boodschappen niet meer kon betalen. Toen ging er een knop bij hem om: hij wilde er alles aan doen om dat niet meer te laten gebeuren.
Toen hij zijn boodschappen niet meer kon betalen ging er een knop bij hem om
Wat Frank in overvloed had, was creativiteit. Hij kwam elke dag op kantoor met nieuwe ideeën. Het duurde even voordat we doorhadden dat het het beste werkte als ik ze filterde en kanaliseerde. In het begin leidde dat weleens tot felle discussies. Maar na een tijdje hadden we de juiste modus gevonden. Hij voelde zich niet geremd om ideeën te delen en ik voelde me niet verplicht om er altijd iets mee te doen.
Luisterend oor
Frank drive combineerde zijn ondernemerschap met een geweldige mensgerichtheid. Hij was altijd open en oprecht en gunde iedereen het beste. Medewerkers hadden bij hem altijd een luisterend oor. Als ondernemer heeft hij daarbij moeten leren soms ook streng en duidelijk te zijn. Managen was niet zijn favoriete bezigheid. Maar hij ging nooit een uitdaging uit de weg.
De groei van het bedrijf bracht steeds weer nieuwe uitdagingen, en dan was het voor mij heel fijn om Frank in de buurt te hebben. Hij was niet zo breed, maar je kon makkelijk achter hem schuilen. Onderhandelingen met de Bundesliga, een nieuw kantoor bouwen, belastingaangiften napluizen, business plannen schrijven, contracten sluiten in het Midden-Oosten… Frank deed het allemaal en meer.
Aanpakken
De belangrijkste eigenschap van Frank was dat hij bereid was alles op te pakken dat nodig was. Hij ging programmeren, maakte grafieken, sloot contracten, hielp gebruikers, beoordeelde medewerkers, schreef teksten en configureerde servers. En dat alles minstens 80 uur in de week. Ik denk dat dit één van de belangrijkste eigenschappen is die je als ondernemer moet hebben, als je iets van de grond wilt krijgen: een ‘hands-on’ mentaliteit noemden wij dat.
Frank bleef een atypische ondernemer, die veel vertrouwen had in anderen en niet zo bezig was met geld verdienen. Toen het beter ging en we genoeg verdienden om onszelf te bedruipen, ging Frank meteen weggeven. Ik herinner me een voorval waarbij een kunstenaar een muurschildering maakte in het kantoor. De kosten waren flink hoger uitgevallen. Ik vroeg Frank hoe dat kwam. Had de kunstenaar nieuwe eisen gesteld? Zijn antwoord: Nee joh, hij vroeg veel te weinig, dus heb ik hem wat meer gegeven.
Verbeteren
Wat hem uiteindelijk succesvol maakte, was dat hij bleef geloven in een goede afloop. Ook toen het slecht ging. Hij zocht de oplossing altijd bij zichzelf. Wat kon hij zelf doen om te verbeteren? Daarbij bleef hij zichzelf opnieuw uitvinden, toen het bedrijf groter werd en er andere dingen van hem gevraagd werden. Hij ging nooit een uitdaging uit de weg.
Het was dan ook heel pijnlijk voor Frank dat hij in 2015 vanwege zijn gezondheid afstand moest nemen. Hij heeft toen een mooi afscheid gehad, waarin hij veel waardering voelde. Wat hij ook verdiende. Het is denk ik weinigen gegeven om vanuit zo’n situatie, zoveel impact te hebben op de wereld. Het is doodzonde dat hij er maar zo kort van heeft kunnen genieten.
