In de serie Hardware-helden vertellen makers over de uitdagingen van een fysiek product
Stel, je kinderen zitten verkeerd, maar je hebt geen zin om ze daar continu aan te herinneren (laat staan dat een puber daar oren naar heeft). Wat doe je dan? Voor TU Delft-alumnus Steven Streefkerk lag het antwoord voor de hand: hij greep naar zijn 3D-printer en ging aan de slag.
Streefkerk bedacht de Re-mind, een ogenschijnlijk simpel apparaatje dat om de zoveel tijd trilt, om je te herinneren aan de houding die je fysiotherapeut je heeft geadviseerd. Zo corrigeer je – afhankelijk van de opdracht die de therapeut het apparaatje meegeeft – meerdere keren per uur je houding, terwijl je dat anders maar een paar keer per dag zou doen. “Na een paar weken krijg je bijna een Pavlov-reactie”, zegt Streefkerk. “Je gaat automatisch je houding aanpassen, je schouders naar achteren doen.”
Markt
De markt is er alvast groot genoeg voor, met zo’n 1,5 miljoen mensen met rugklachten. Ongeveer 9 procent van al het werkverzuim in Nederland is erop terug te voeren. “Een goede houding is één ding, maar ontspannen is iets anders”, zegt Streefkerk. “Veel mensen zitten heel gespannen achter hun bureau.”
Toen zijn puberzoon een prototype meenam naar zijn therapeut, was die direct geïntrigeerd. À la lean startup testte Streefkerk een reeks prototypes, die hij online verkocht. “Mijn insteek was: ik geef niks weg, je kan het kopen. Want een product kan technisch werken, maar als niemand ervoor wil betalen, heb je nog niets.”
Na het eerste prototype besloot Streefkerk, daarvoor operationeel directeur bij een flight simulator-producent, er in de zomer van 2018 “vol voor te gaan”.
Hoe verliep de ontwikkeling, van schets tot eindproduct?
“Van de eerste schets tot de eerste zending van tweeduizend stuks heeft een maand of acht geduurd. Het is onder tijdsdruk gemaakt, omdat het Chinees nieuwjaar eraan kwam. Dan gaat de fabriek gewoon dicht, terwijl er de laatste weken nog veel dingen gewijzigd moesten worden. Maar het is heel mooi geworden, het voelt fijn aan. Voor hetzelfde geld was het iets anders geworden, dat was spannend.”
Zo kreeg Streefkerk de eerste Re-minds in handen:
“Voor de vormgeving heb ik een designwedstrijd uitgeschreven op 99designs.nl. Dat kost maar 150 dollar, maar je krijgt er een mooi design voor terug. Ik heb daarbij wat hints gegeven, dat het er een beetje organisch uit moet zien, bijvoorbeeld.”
“Ik weet alleen nog steeds niet wie de winnaar van die wedstrijd is, ik heb er geen contact mee kunnen krijgen. Daardoor heb ik 3D-bestanden moeten maken op basis van een .jpeg-afbeelding. Daarna heb ik dat 3D-ontwerp geprint, wat al veel lijkt op het uiteindelijke model. Een vriend maakte het definitieve versie.”
“3D-printen is uniek. Vroeger moest je eerst een houten mal maken of plastic veilen. Nu print je in 40 minuten een behuizing. En als het niet goed is, pas je de tekening aan en print je een half uur later een nieuwe. Je haalt er veel fouten uit door op deze manier te prototypen.”
Waar heb je de Re-mind laten maken, en hoe kwam je daar terecht?
“Bij een Chinese fabrikant in Shenzhen, waarmee ik in contact kwam via een kennis, die eigenaar is van een elektronicabedrijf. Qua communicatie is China een probleem, hoor je vaak. Ik ervaarde het tegenovergestelde. We hebben dagelijks gecommuniceerd en alle onduidelijkheden eruit gevist.”
“Het aan- en uitknopje bleek bijvoorbeeld te diep verzonken. De fabriek stelde een andere oplossing voor, met een iets hoger knopje van rubber. Daarover was ik heel blij verrast.”
“Ik had een bepaalde kleur gespecificeerd voor het hoesje. ‘Volgens ons is het niet wat je wil’, reageerden zij, want het werd in de praktijk een beetje bruin-groenig. ‘Misschien kun je beter uit deze kleuren kiezen’, stelden ze voor. Hoeveel producenten zouden niet gewoon tweeduizend van die hoesjes voor je printen?”
“Mijn tip is: als je een fabrikant hebt, wacht niet tot het echt moet gebeuren, maar bestel iets in een voortraject. Dan weten zij dat je serieus bent, en jij kan zien dat ze goed zijn.”
Wat waren de belangrijkste uitdagingen?
“Wat heel lastig bleek, waren de standaard trilmotortjes – die trilling bleek niet heel hard. Ik heb een truc moeten verzinnen voor een sterkere trilling, zonder een extra batterij te hoeven gebruiken.”
“Een goede verpakking kostte veel tijd, waardoor we in tijdnood kwamen, ook omdat zij op het laatste moment wisselden van leverancier. Het was niet mooi recht, bijvoorbeeld. Ik stond op een paar weken om 4 uur ‘s ochtends op om mijn mail te checken, dan konden zij er nog die dag mee aan de slag.”
Hoe bepaal je de prijs (24,95 euro) voor dit product?
“Mijn uitgangspunt was dat het een betaalbaar product moest zijn. Je hebt ook andere apparaten voor je rughouding, die 80 tot 100 euro kosten. Dat is voor veel mensen vrij veel geld. Ik wilde het zo geprijsd hebben dat iedereen die het zou willen kopen, het kón kopen.”
“Ik heb de prijs getest door hem op de website te zetten om te kijken of het gekocht werd, wat ook gebeurde. Daarna heb ik mensen geïnterviewd. Sommige mensen zijn kritisch en nemen aan dat je zoiets voor een paar dollar kan maken. Dat klopt, maar dan moet je er meteen 100.000 stuks van maken. Ik zit aan het begin, dus is de kostprijs hoger dan je verwacht. Er moeten nu ‘aantallen’ gemaakt worden, er zijn enkele tienduizenden per jaar nodig om er een serieus bedrijf van te kunnen maken.”
Lean startup
Geheel volgens de lean startup-aanpak integreerde Streefkerk vanaf dag één feedback van gebruikers en therapeuten in zijn product. “Je moet de doelgroep wel opzoeken, en heel goed luisteren naar wat mensen te zeggen hebben. Een voorbeeld is dat De Re-mind voor een gebruiker nu heel eenvoudig is, maar dat een therapeut kan instellen hij bijvoorbeeld maar vier keer per uur trilt, in plaats van tien keer. Dat was een specifieke wens van therapeuten.” De Re-mind wordt nu ondersteund door de Vereniging van Oefentherapeuten Cesar en Mensendieck, een beroepsvereniging van 1.800 therapeuten.
Om een groter aantal Re-minds te kunnen laten maken, overlegt Streefkerk nu met de fabrikant in Shenzhen of zij een deel van de productie willen voorfinancieren. “Het is gebruikelijk dat je alles betaalt voordat het product de fabriek uit gaat. Maar zij staan ook open voor nabetaling, want zij willen groeien en naamsbekendheid opbouwen in Europa.”
UtrechtInc
Streefkerk trok een paar maanden in bij startup-incubator UtrechtInc, waar hij zich met zijn bedrijf Remindlife inschreef voor het pressure cooker-programma dat binnenkort begint met vijf tot tien bedrijven. “Dat is een stuk beter dan vanuit mijn kelder werken”, lacht de ondernemer, die nog een co-founder zoekt met ervaring in marketing en sales. “Het is zoveel leuker om dit samen met anderen te doen.”
